Ścieżka dydaktyczna „Śląską Drogą na Śnieżkę” - Przystanek 3

ŚLĄSKĄ DROGĄ NA ŚNIEŻKĘ
Przystanek 3 – Nisza niwalna Białego Jaru
Jesteśmy w miejscu, gdzie możemy zobaczyć jedną z ciekawszych form geologicznych występujących na trasie naszej wędrówki. Znajdujemy się w miejscu, z którego bierze swój początek Złoty Potok. Ściany Białego Jaru poprzecinane są rynnami erozyjnymi zbiegającymi się na jego dnie. Biały Jar to nisza niwalna, nie jest kotłem polodowcowym. Tego typu formy terenu modelowały zbierające się w nich potężne masy śniegu. Nie było ich jednak tak wiele, by pod wpływem nacisku wielkich mas, śnieg przemieniał się w lód. Zbity śnieg, tzw. firn w mniejszym stopniu oddziaływał na podłoże niż lód czy wody spływające latem po jego wytopieniu. W niszy Białego Jaru gromadzą się w zimie olbrzymie masy śniegu nawiewane z Równi pod Śnieżką powodujące zagrożenie lawinowe.
W tym miejscu 20 marca 1968 r. zeszła potężna lawina (długość lawiniska ok. 1 km, wysokość w czole ok. 15 m), która pochłonęła życie 19 osób. Przy szlaku znajduje się betonowa podstawa pomnika poświęconego ofiarom tego wydarzenia. Sam pomnik został zniszczony przez lawinę w 1974 r. 
 


Fot1. Biały Jar (fot. Piotr Migoń)


Fot2. Nisza niwalna Białego Jaru (fot. Jakub Raj)


Fot3. Biały Jar zimą (fot. Jakub Raj)


Fot4. Lawinisko w Białym Jarze w 2008 r. (fot. Roksana Knapik)