Historia ochrony
Ochrona przyrody przed II wojną światową
Już w XIX wieku zauważono konieczność podjęcia kroków w kierunku ochrony cennych gatunków roślin i zwierząt, których zasoby wyraźnie ubożały.Początek XX wieku przyniósł efekty tych działań – w 1923 roku utworzono pierwszy obszar chroniony obejmujący Śnieżne Kotły i Czarny Kocioł Jagniątkowski, a w 1933 roku Karkonosze uznano obszarem ochrony roślin i utworzono pierwsze państwowe rezerwaty przyrody – Kocioł Łomniczki, Kotły Wielkiego i Małego Stawu, Śnieżne Kotły i Czarny Kocioł. Granitowe skałki zostały zaś pomnikami przyrody.
Powstanie KPN
Po roku 1945, karkonoskie ziemie zostały przejęte przez administracje polską i na nowo wyznaczone zostały rezerwaty przyrody. Pierwszym z nich był „Góra Chojnik”. Wyznaczanie kolejnych rezerwatów przez profesorów botaniki Uniwersytetu Poznańskiego – Adama Wodziczkę i Zygmunta Czubińskiego przyniosło ideę utworzenia parku narodowego, który po polskiej stronie miałby obejmować cały obszar Karkonoszy o powierzchni ponad 20 tys ha. Pomysł poparło również grono profestorów Uniwersytetu Wrocławskiego - Stefan Macka, Stanisław Tołpa i Kazimierz Sembrat. To ich starania przyczyniły się do powzięcia w 1948 r. przez Państwową Radę Ochrony Przyrody, uchwały, aby utworzyć pierwszy w Sudetach park narodowy.
Po stronie czeskiej trwały już wtedy ruchy mające na celu stworzenie przygranicznego parku, toteż postulowano by i polska strona posiadała bliźniaczą instutucję.
Pierwszy projekt parku zaproponowany przez Dyrekcję Lasów Państwowych Okregu Wrocławskiego pojawił się w 1956r.
Zaledwie rok po tym wydarzeniu pod kierownictwem Tadeusza Kaempfa (późniejszego dyrektora parku) przedstawiono kolejne opracowanie obejmujące wcześniej nie uwzględnione tereny - północnego stoku Szrenicy wraz z wąwozem i wodospadem Kamieńczyka, wzgórza Chojnik i wodospadu Szklarki.
Ostatecznie Karkonoski Park Narodowy powołano w 1959 roku na mocy Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16.01.1959r. Obszar parku obejmował powierzchnię jedynie 5,5 tys ha (co było czterokrotnie mniejszym obszarem niż pierwotnie zabiegano).
Granice parku zostały wytycznone w oparciu o drogi i ścieżki, nie zaś o naturalne jednostki fizjograficzne, co utrudniało realizację skutecznej ochrony przyrody. Kolejnym ciężarem na nowo powstałym obszarze chronionym, był brak otuliny.
Po stronie czeskiej trwały już wtedy ruchy mające na celu stworzenie przygranicznego parku, toteż postulowano by i polska strona posiadała bliźniaczą instutucję.
Pierwszy projekt parku zaproponowany przez Dyrekcję Lasów Państwowych Okregu Wrocławskiego pojawił się w 1956r.
Zaledwie rok po tym wydarzeniu pod kierownictwem Tadeusza Kaempfa (późniejszego dyrektora parku) przedstawiono kolejne opracowanie obejmujące wcześniej nie uwzględnione tereny - północnego stoku Szrenicy wraz z wąwozem i wodospadem Kamieńczyka, wzgórza Chojnik i wodospadu Szklarki.
Ostatecznie Karkonoski Park Narodowy powołano w 1959 roku na mocy Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16.01.1959r. Obszar parku obejmował powierzchnię jedynie 5,5 tys ha (co było czterokrotnie mniejszym obszarem niż pierwotnie zabiegano).
Granice parku zostały wytycznone w oparciu o drogi i ścieżki, nie zaś o naturalne jednostki fizjograficzne, co utrudniało realizację skutecznej ochrony przyrody. Kolejnym ciężarem na nowo powstałym obszarze chronionym, był brak otuliny.
Zmiany zasiegu stref ochronnych i otuliny
Dopiero w 1996 roku na mocy Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14.05.1996 r, wyznaczona została strefa otuliny Karkonoskiego Parku Narodowego o powierzchni 11 200 ha i obejmująca tereny leśne administrowane przez nadleśnictwa: Szklarska Poręba, Śnieżka i Kamienna Góra.
Kolejne ruchy o powiększenie obszaru parku rozpoczęły się w 2007 roku. Było to trudne i długie działania, ponieważ wymagły zgody lokalnych samorządów. Na taki ruch zgodziła się tylko gmina Jelenia Góra. Z dniem 1 stycznia 2016 roku, wdrożone zostało Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9.11.2015 r. powiększające obszar parku o 371 ha, a obszar otliny do 13 093ha. Włączone w obszar chroniony fragmenty terenu między Jagniątkowem, a Górą Chojnik są miejscem występowania bogatych lasów liścisastych i mieszanych, które zamieszkuja m.in. puchacze i bieliki.
Kolejne ruchy o powiększenie obszaru parku rozpoczęły się w 2007 roku. Było to trudne i długie działania, ponieważ wymagły zgody lokalnych samorządów. Na taki ruch zgodziła się tylko gmina Jelenia Góra. Z dniem 1 stycznia 2016 roku, wdrożone zostało Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9.11.2015 r. powiększające obszar parku o 371 ha, a obszar otliny do 13 093ha. Włączone w obszar chroniony fragmenty terenu między Jagniątkowem, a Górą Chojnik są miejscem występowania bogatych lasów liścisastych i mieszanych, które zamieszkuja m.in. puchacze i bieliki.
Biuletyn informacji publicznej
